من کیستم حقیقت حق را خزانه ام                       بیرون زمرز فکر وخیال وفسانه ام

بنیانگذار مذهب ومسند نشین علم                       فیض مدام فلسفه  عارفانه ام

سبط نبی وپور علی ،نجل فاطمه                        الگوی صبر وصلح حسن رانشانه ام

آئنه دار نهضت سرخ حسینی ام                        چون عابدین به نخل عبادت جوانه ام

بحرالعلوم باب من است وسخا وجود                 یک قطره ایبود زیم بیکرانه ام

استاد فقه وفلسفه ومنطق واصول                       پرچم فراز علم به قاف زمانه ام

گل نکند جلوه  در جوار محمد                             رونق گل می برد،عذار محمد

گل شود فسرده از خزان ولیکن                           نیست خزان ازپی بهار محمد

سایه ندارد ولی تمام خلایق                                  سایه نشینند درجوار محمد

سایه ندارد ولی به عالم امکان                             سایه فکنده است اقتدار محمد

تاکه بماند اثر زنکهت  مویش                            خاک حسین است یادگار محمد

تربت خوشبوی کربلاءمعلاست                          یک اثر ازموی مشکبارمحمد

آن هنگام که ما برای آن محبوب هدیه ای می فرستیم یانمازی می خوانیم ویا آیاتی از قرآن را می خوانیم وبه آستان آن حضرت هدیه می دهیم ویا امامی را زیارت می کنیم  برآنیم که اعمال ناقص ماشرف قبول یابد وهم بااین اهدا وابزار محبت ،خود را به آن وجود نازنین نزدیک تر کنیم . ممکن است بپنداری که آنان از هدایای تو بی نیاز ند یا در تکرار روزها به نظرت رسد که هدیه زیادی به آنان نمودی ،پس به خیالت برسد که از آن فراغت یابی بدان که آنان صلوات الله علیهم از هدیه توبی نیازند،اما تواز هدیه دادن به آنان بی نیاز نیستی .بدین وسیله خود را به آنان نزدیک می کنی همان گونه که خداوند از حالات وبندگی توبی نیاز است.

محبوب ما که چرخش عالم امکان به اذن  الله در دست پرقدرت اوست وواسطه روزی رساندن خدا به بندگان می باشدهیچ گونه نیازی به ما وهدایای ماندارد،اما ازآنجا که انسانها ومسلمانان وبخصوص شیعیان حضرتش ،تحت سرپرستی وولایت وبه تعبیری پدری آن بزرگوارند می توان گفت هدیه بدانان ،هدیه به آن عزیز وسرور محبوب محسوب می شود .لذا فقها می گویند:یکی ازمصادیق مصرف نذر برای پیامبر ،یا یکی از ائمه صلوات الله علیهم اجمعین ،اگر نذر کننده هنگام نذر مصرف خاصی رادر نظر نگرفته باشد ،نیازمندان از شیعیان است .

از امام صادق (علیه السلام)سوال شد که چرا هنگام نام بردن لقب قائم از القاب حضرت حجت ارواحنا فداه به پا میخیزیم ؟امام فرمودند:زیرا اوغیبتی طولانی دارد ،وشدت محبتش به دوستان خود چنین است که هرگاه کسی اورا به این لقب ذکر کند (لقبی که دلالت بر دولت اودارد وحسرت وغیبت اورا تداعی می کند )بر اونظاره می کند لذا تعظیم اوخواهد بود که بنده خاضع به هنگامی که مولای بزرگوارش به دیده شریف خود بر او نظر می کند ،به پا خیزد .پس بنده باید بایستد واز خداوند تعجیل فرج اورا بخواهد .

از حضرت رضا (علیه السلام )روایت شده که در مجلسشان درخراسان هنگام ذکر قائم به پا ایستادند ودو دست خود را بر سر مبارک خود گذاشتند وخواندند:پروردگارا،گشایش کاراورا شتاب ده آمدنش را آسان ساز.