قناعت ضدّحرص است وآن ملکه ای نفسانی است که به مال به اندازه ضرورت ونیاز توجّه داشته ودر طلب اضافه برآن سعی وتلاش نکرده ،خود را به زحمت نیندازد واین صفت ،فضیلتی است که موجب کسب فضایل دیگر می شود،وفقدان آن آدمی را به رذایل می کشاند. چون هر که درخوراک وپوشاک به اندازه ضرورت ونیاز قناعت کند وآرزوی خودرا محدود سازد ودل خود را مشغول به امر اضافه بر ضرورت ونیاز نکند آسوده خاطر است ومشغول به اموردین وپیمودن راه آخرت خواهد بود.وکسی که فاقد قناعت است دلش پریشان وخاطرش پراندوه وآشفته می شود. امام صادق (علیه السلام ) فرمودند:((مَن رَضِیَ مِنَ اللهِ بِالیَسیِرمن المَعاشِ رَضِی اللهُ عَنهُ بِالیَسیرِمِنَ العَمَلِ))هرکه از خدا به اندک راضی شود خدا نیز به عمل اندک اوراضی می شود امام علی (علیه السلام)فرمودند:هر کس به اندازه کفاف قناعت کند،آرامش خاطر خویش را تأمین کرده است وبه زندگیی با آسایش دست یافته است.نکته مهم در قناعت راضی بودن وخرسندی است که این امر باایمان به خداوندمحقق می شود.