درقرآن از لفظ بلاغ مبین استفاده شده یعنی دعوت کننده ومبلغی در هدف خویش به نتیجه می رسدکه بلاغش مبین حرفش را درک کرده وبفهمندنه آنکه از اصطلاحات پیچیده وسنگین که مردم متوجه نشوند استفاده کند. از ویژیگیهای مبلغ این است که سخنش نصح باشدیعنی هیچ انگیزه ای جز خیر ومصلحت مردم نداشته باشد .سخنش از سوز دل باشد. شرط دیگر تبلیغ این است که مبلّّّغ از تکلّف بپرهیزدیعنی خود رابه مشقّت نیندازد.گاهی این تکلّف جایی است که انسان به چیزی اعتقاد ندارد می خواهد این اعتقادش رادردل مردم وارد کند.گاهی هنگامی است که انسان چیزی رابگوید که درباره ان اطلّاعی ندارد.همه انسانهاغیرازپیامبر وعلی ومعصومین از همه مسائل اگاه نیستندودایره اطلاعات وعلم انسانها محدود است پس انسان آنچه رامی داندبیان می کندواز آنجه اطلّاعی ندارد سخن نگوید واگر از اودرباره چیزی سوال شدکه نمی داندبا کمال صراحت بگویدنمی دانم.شیخ انصاری شوشتری بود.مردی در علم وتقوا نابغه روزگار بود.می گویند وقتی چیزی از او می پرسیدند،اگر نمی دانست تعمد داشت بگوید نمی دانم.این رامی گفت که شاگردها یاد بگیرندکه اگر چیزی رانمی دانند ننگشان نشود،بگویند نمی دانم.